Tot voor kort dacht eenieder zijn belangrijkste leermeester was van zijn eigen leven. En ik had ook een ranglijst van andere leermeesters in mijn leven. Soms zelfs met een labeltje: Die persoon is mijn leermeester op dat vlak, en die op…
Maar op dit moment klopt dat idee niet meer voor mij. Het leven en de dood hebben dat beeld doen kantelen. Verhalen en gesprekken hebben mij een nieuw inzicht gegeven, met name de interviews van Foeke Oebema in de Volkskrant. Na een bijna dood ervaring heeft hij een jaar deskundigen ondervraagd over het mysterie van het leven. En dit jaar doet hij dat dunnetjes over over het mysterie van de dood.
Dit leert mij nu dat het mijn leven is dat mijn grootste leermeester is.
Niet Menno is mijn leermeester.
Mijn leven is mijn leermeester.
In het citaat hiernaast wordt dat prachtig verwoord. En ik voel dat het nu in mij waar is. Het leven heeft zulke verassende wendingen. Soms vraag ik mij wanhopig af: kan het nu even mee zitten? Kan het niet een onsje minder? Maar ik weet nu: het is maar een egokreet. Vergis je niet. Ik voel compassie voor mijn ego. Maar ik heb eerbied voor mijn ziel.
Zo voel ik ook compassie voor de ego’s van de mensen in mijn leven. Ik eer de zielen van de mensen in mijn leven.
Biodanza – de dans van het leven
Rolando Toro heeft veel gedacht en geschreven over zijn levenswerk: Biodanza. De naam komt van BIOS (leven) en DANZA (dans).
Het leven in jou is heilig. Hij gelooft dat heel veel cultureel aangeleerde regels, de natuur in ons beperken. Dat wij ons mogen bevrijden van de beperkingen van wat ons aangeleerd is. Dat we nieuwsgierig mogen zijn naar onze natuurlijke drijfveren.
Daarom roep ik zo vaak in mijn vivencia’s: Voel je vrij hier in de zaal. Straks buiten… in het gewone leven mag je je weer gedragen naar de regels van de maatschappij. Hier in deze groep… Hier op dit moment nodig ik jou uit om jouw leven in volheid te leven.
En je kan aan mijn plaatje hiernaast zien, dat ik dat ook aan mijzelf vraag.
En dat ik het aan mijzelf vraag, is een teken dat mij dat ook nog veel te weinig lukt. Ik gun mijzelf ook dat ik mijn leven voller, opener en vrijer leef, dan nu gebeurt. En ook daarin voel ik compassie. Compassie met mijzelf. En ik ben ook trots op mijzelf, dat ik mijzelf steeds weer aanspoor om met passie te leven.
En dat dit mijn niet lukt, daar heb ik ook compassie mee. Ik pak op dat moment graag de les op die ik bij mijn eerste biodanzagever (Nicolet Roelfsema) heb mogen leren:
Je kan ieder moment overnieuw beginnen.
En zo is het maar net. Leven is niet alleen een zelfstandig naamwoord, maar ook een werkwoord. Of wat beter bij mij past:
Leven is de actiebereidheid van het lichaam om de ziel nog langer te dienen.